Ο ελληνισμός εδώ και αρκετές χιλιετίες είναι το μεγάλο δώρο στην ανθρωπότητα.
Λέμε στην ανθρωπότητα γιατί η πεμπτουσία της ύπαρξης και της διάδοσης του ελληνισμού είναι η οικουμενικότητά του. Και λέμε δώρο γιατί διαχρονικά είναι μία μοναδική και απαράμιλλη προσφορά πολιτισμού στην ανθρωπότητα. Υπήρξε η άληκτος κρήνη γνώσης ανακαλύψεων και υψιπετούς πνεύματος.
Οι Έλληνες βλέποντας πως υστερούν σε επιφάνεια και ότι οι θάλασσες, τα πέλαγα και οι ωκεανοί είναι αυτοί που ενώνουν όλες τις στεριές της γης, βρήκαν τον τρόπο να κυριαρχήσουν στον κόσμο με τα «ξύλινα τείχη». Όπως έγραψε ο Θουκυδίδης στον επιτάφιο του Περικλέους «Αλλα πάσαν μεν θάλασσαν και γην εσβατόν τη ημετέρα τόλμη καταναγκάσαντες γενέσθαι, πανταχού δη μνημεία κακών τε καγαθών ίδια ξυγκατοικίσαντες» που μεταφρασμένο νεοελληνιστί λέγει «Εξαναγκάσαμε με την τόλμη μας ολόκληρη τη θάλασσα και την ξηρά να γίνει προσιτή, ιδρύσαμε παντού αιώνια μνημεία και των συμφορών μας και των επιτυχιών μας».
Έτσι, με τα περίφημα πλοία τους μεταφέρουν όχι μόνο τα περίφημα ελληνικά προϊόντα της ελληνικής γης αλλά και τον προηγμένο ελληνικό πολιτισμό. Άλλωστε τούτο είναι και από τα λίγα που διατηρούμε μέχρι σήμερα. Είμαστε και σήμερα κυρίαρχοι των θαλασσών με τον ισχυρότερο εμπορικό στόλο.
Κάποια από αυτά τα πλοία έπρεπε να βυθιστούν στον σκοτεινό πυθμένα της Μεσογείου και να ξαναδούν το φως του ήλιου του ηλιάτορα μερικές χιλιάδες χρόνια μετά για να αποτελέσουν τα τεκμήρια και της ύπαρξης και του μεγέθους του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Μιλώ για το ναυάγιο των Αντικυθήρων και όχι μόνον, που μας αποκαλύπτουν αξεπέραστα δημιουργήματα αυτού του ελληνικού πολιτισμού. Είναι και τα υπέροχα αγάλματα που πήραν μορφή εκπάγλου ομορφιάς στα μαγικά χέρια των αρχαίων Ελλήνων γλυπτών όταν η άμορφη κατάλευκη πέτρα της Θάσου, της Πεντέλης, της Λημνιάς ήρθε στα χέρια των γλυπτών των Κυκλάδων για να συνθέσουν τον πρώτο μοναδικό κυκλαδίτικο πολιτισμό με τα υπέροχα κατάλευκα γλυπτά στα οποία βασίλεψε η γεωμετρία του Ευκ λείδη και του Πυθαγόρα.
Ο ήλιος του Αιγαίου έπεσε πάνω στο λευκό μάρμαρο κι αυτό άστραψε με μια λάμψη μοναδική και αποκάλυπτε την τελειότητα της τέχνης του δημιουργού.
Αυτά τα δημιουργήματα μέχρι και σήμερα καθηλώνουν τα βλέμματα και εκτοξεύουν στα ύψη τον θαυμασμό όσων τα αντικρίζουν ακόμη κι αν είναι στο Λούβρο, στο Βρετανικό μουσείο, στο Βερολίνο, στην Έφεσο και οπουδήποτε αλλού στον κόσμο υπάρχουν ελληνικές αρχαιότητες για να αποδεικνύουν την οικουμενικότητα του ελληνισμού.
Αλλά η προσφορά του ελληνισμού στην ανθρωπότητα δεν σταματά εδώ.
Η ποίηση του Ομήρου, του Πίνδαρου, του Ησίοδου είναι κυρίαρχο πνευματικό επίτευγμα προς έρευνα και μελέτη ακόμη και σήμερα σε όλα τα πανεπιστήμια του κόσμου.
Η αρχαία τραγωδία από τον Ευριπίδη και τον Σοφοκλή, η σάτιρα του Αισχύλου που δραματοποιήθηκε φτιάχνοντας το αρχαίο θέατρο συνεχίζουν και σήμερα να σκηνοθετούνται στα μεγαλύτερα θέατρα της οικουμένης και προκαλούν την υπόκλιση της ανθρωπότητας προς το αρχαίον τούτο κάλλος.
Είναι και αυτή η μοναδική υπέροχη ανυπέρβλητη φιλοσοφία του Πλάτωνα, του πρώτου πρύτανη της οικουμένης, του Σωκράτη, του Αριστοτέλη στην οποία γαλουχήθηκαν τα Μαθηματικά που έγινε η μητέρα των επιστημών των κορυφαίων μαθηματικών της αρχαιότητας.
Είναι και η φυσική που θεμελιώθηκε με τις ανακαλύψεις του Αρχιμήδη, του Λεύκιππου, του Δημόκριτου, του Αριστοτέλη και τόσων άλλων.
Δεν είναι όμως οι αρχαίοι μόνο θεωρίες και φιλοσοφίες. Είναι και η εκπληκτική τεχνολογία τους. Οι μοχλοί του Αρχιμήδη, οι τροχαλίες, τα πολύσπαστα, οι αντλίες, τα θερμόμετρα και πολλά άλλα όργανα που προκαλούν δέος ακόμη και σήμερα.
Έτσι άλλωστε μετακινήθηκαν οι υπέρογκοι μαρμαρόλιθοι του Παρθενώνα στον ψηλό βράχο της Ακρόπολης.
Ας μην ξεχνάμε την ιστορία που φωτίζει τη γραμμή του χρόνου που συνδέει το παρόν με το παρελθόν. Η πένα του Θουκυδίδη, του Ηρόδοτου κρατά ζωντανά ακόμη και σήμερα τα επιτεύγματα του ελληνισμού.
Αυτός ο ελληνισμός εφηύρε και το τέλειο πολίτευμα διακυβέρνησης των λαών. Τη δημοκρατία που θεωρούν καύχημά τους οι λαοί που την εφαρμόζουν έστω και διαστρεβλωμένη.
Φυσικά δεν θα παραλείψουμε το κορυφαίο δημιούργημα του ελληνικού πολιτισμού: τη γλώσσα.
Όπως λέγει και ο σύγχρονος φιλόσοφος Dr. Ν.Λυγερός «Η γλώσσα μας είναι σπουδαία γιατί είναι η γλώσσα του ελληνισμού. Η γλώσσα μας δεν είναι μόνο τα ελληνικά, αλλά η έκφραση της ελληνικής σκέψης». Και όταν για την γλώσσα έχουν γραφεί όλα τα παραπάνω τότε αντιλαμβανόμαστε τι είναι η ελληνική σκέψη για την ανθρωπότητα.
Πολλοί όμως αναρωτιούνται: Συνεχίζει να είναι οικουμενικός ο ελληνισμός στην σύγχρονη εποχή; Μπορεί ως Έλληνες να ασχολούμαστε με την καθημερινότητα αλλά ο ελληνισμός δίνει σημασία στη διάσταση του χρόνου. Τον 20ο αιώνα η φυσιογνωμία του Καραθεοδωρή είναι κορυφαίο παράδειγμα οικουμενικού Έλληνα. Εν μέσω των αυτοκρατόρων της επιστήμης θεωρήθηκε ως «ο μεγαλύτερος Έλληνας μαθηματικός από την αρχαιότητα». Δόξασε την Ελλάδα σ’ όλη την οικουμένη. Το έργο του είχε, έχει και θα έχει μαθητές σ’ όλο τον κόσμο καθώς ο χρόνος θα διανύει τη διάστασή του. Και δεν είναι μόνον αυτός. Ο Παπανικολάου έγινε ο σωτήρας των γυναικών σ’ όλη την οικουμένη με το τεστ Παπανικολάου. Ωστόσο πολλοί λένε «η Ελλάδα ανέκαθεν τρώει τα παιδιά της». Αυτό είναι λάθος. Έτσι προάγεται ο ελληνισμός και γίνεται οικουμενικός. Οι Έλληνες δεν κυριαρχούν μόνο στο χώρο αλλά και στο χρόνο με το πνεύμα τους. Τα επιτεύγματά τους έγραψαν την λαμπρή ιστορία τους. Η Ελλάδα είναι μικρή σαν χώρα και παράγει δυσανάλογα πολλά και μεγάλα μυαλά που φυσικά δεν έχει τη δυνατότητα να τα αξιοποιήσει στον χώρο της αλλά τα προσφέρει στην ανθρωπότητα και επενδύει στον χρόνο με την δόξα που της προσφέρουν τα επιτεύγματά τους.
Σήμερα η χώρα μας στο εσωτερικό διέρχεται μια μακρά και μεγάλη κρίση αλλά αυτή είναι το λίπασμα ώστε στο εξωτερικό να διαπρέπει ο Ελληνισμός με μορφές ουρανομήκους ακτινοβολίας, κύρους και δόξας που διαφημίζουν τη χώρα κατά τον καλύτερο τρόπο. Πιστέψτε είναι πάρα πολλοί αυτοί που δεν τολμώ να επιλέξω μερικούς γιατί θα αδικήσω χωρίς να θέλω δεκάδες άλλους ισάξιους με τεράστιο έργο και προσφορά στην ανθρωπότητα.
Ας προσέξουμε αυτήν την πραγματικότητα γιατί από αυτή πηγάζει η δόξα του ελληνισμού. Όλοι οι Έλληνες της οικουμένης ακόμη και σήμερα αξιοποιούνται απανταχού στον κόσμο, δημιουργούν θαυμαστά επιτεύγματα και η δόξα ανήκει στη χώρα τους. Ακόμη και τα άψυχα αλλά εξαίσια αγάλματα συνεργούν στην οικουμενικότητα του ελληνισμού με την παρουσία τους στα σπουδαιότερα μουσεία του κόσμου.
Αυτός είναι ο ελληνισμός και έτσι θα συνεχίσει. Είναι όπως λέει και ο Ν. Λυγερός «το δώρο του χρόνου στην ανθρωπότητα». Και σ’ αυτό το βάθος που είναι θεμελιωμένος δεν ξεριζώνεται όσες φορές και να επιχειρήθηκε. Αλλά ήρθε καιρός ν’ αντιληφθούν όλοι πως το δέντρο του ελληνισμού όχι μόνο δεν πρέπει να επιχειρούν να το ξεριζώσουν αλλά αντιθέτως να το περιποιούνται, γιατί η ανθρωπότητα θέλει να πάει μπροστά, θέλει να δημιουργεί, θέλει να συνεχίσει να υπάρχει. Και ο ελληνισμός είναι η σκέψη της, το μυαλό της και η αναπνοή της
